HEKTOR'UN ÖLÜMÜ

Hektor, Hector, Yunan Mitolojisinde Troya kralı Priam ile Hekabe’nin en büyük oğlu, Dardanus’un torunu, Aesaus, Kassandra, Kreusa, Deiphobus, Helenus, Paris, Polydorus, Polyxena ve Troilu’nun kardeşi,  Andromakhe’nin kocası ve Astyanaks’ın (Skamandrius) babasıdır.

Hektor'un ölümü ..

Troya’nın dışında batı kapılarının önünde ayakta duruyordu Hektor. Karşısında ise ona tüm öfkesiyle uçarcasına gelen, Hektor’un ellerinde can vermiş en yakın dostu Patroklos’un öcünü almak isteyen Akhilleus. Hektor ise kapının önünde dikilmiş ve ne pahasına olursa olsun Akhilleus’la savaşmak için yanıyordu. Onu Troya’nın surları üzerinden izleyen anne ve babası çok kaygılıydılar. Önce babası Priamos seslendi Hektor’u vazgeçirebilmek için bu dövüşten: “ Haydi yavrum gir surların içine, Troya’nın erkeklerini, kadınlarını koru” dedi, “Bana da acı, şu talihsiz babana” dedi ve devam etti yakarmasına:

“Gördüm oğullarımın öldürüldüğünü,

yerde sürüklendiğini esir kızlarımın,

kalmadı bir şeyim, yıkıldı evim barkım,

yerlere serpildi torunlarım küçük yaşta,

gelinlerim kaçırıldı Akhaların kolları arasında.

en sonunda, bir kapının önünde,

yırtıcı köpekler paralayacak beni de,

bir kılıcın ya da bir kargının sivri ucu

alacak canımı bedenimden,

soframın artıklarıyla beslenen köpekler

azgın bir yürekle sömürecek kanımı,

sonra serilip yatacaklar avlumda.

Her şey yaraşır Ares’in öldürdüğü bir gence,

eti sivri tunçla yırtılsa,, bedeni yere serilse,

ölü de olsa güzel görünür her şeyi.

Ama düşün öldürülmüş bir ihtiyarı,

Kirletmiş köpekler ak başını, ak sakalını, hayalarını.

İnsanoğlu için bundan büyük acı var mı?”[1]

Her türlü yalvarmıştır Priamos oğluna. Senin ölümün, babanın ölümüdür, kendine acımıyorsan bana acı demeye getirmiştir ama nafile. Avuçları yolduğu saçlarıyla dolmuştu ama yine de kandıramamıştı Hektor’u.

Tüm bu sahneyi annesi Hekabe’de izlemektedir büyük üzüntüyle. Büyük ozan Homeros şöyle anlatır bu anları ölümsüz eseri İlyada’da:

“Öte yandan anası da dolu yaşla ağlıyordu,

bir eliyle göğsünü açtı, bir eliyle kaldırdı memesini,

kanatlı sözler söyledi ağlaya ağlaya:

“Hektor yavrucuğum, saygı göster bu memeye,

Onu ağzına uzattığım günleri getir aklına,

Unuturdun koynumda bütün dertlerini,

Surlarımızın içinde yenmeye bak şu domuzu,

gir içeri canım oğlum, dışarda dikilme karşına.

Öldürürse seni bu adam, ey katı yürekli,

bir döşek üstüne koyamayacağız ölünü,

ne ben ağlayacağım senin önünde, seni doğuran,

ne cömert karın ağlayacak, gözümün bebeği,

yiyecek seni çevik köpekler,

bizden uzak, gemilerin orda.”[2]

Ne candan ne içli yakarıştır anne ve babasının yakarışları. Buna rağmen Hektor’u ikna edememişlerdi ya da Homeros’un güzel satırlarında dediği gibi “ bir türlü kanmıyordu Hektor’un yüreği”.

İlyada Destanı’nın en yalın kahramanı Hektor’un son sözleri acı doludur. Destanın XXII. kitabında, Hektor’un düşmanı Akhilleus tarafından öldürülmeden önce , ona söylediği son sözler aslında, destanın diğer en önemli kahramanının kaderini de ifşaa etmektedir:

„Tolgası ışıldayan Hektor can verirken dedi ki:

„Senin ne olduğun yüzünden belli,

demirden bir yürek var göğsünde.

Ama uyanık ol, uğramayasın tanrının lanetine,

yiğit de olsan, Paris ile Apollon o gün seni,

öldürecekler Batı Kapıları önünde ».

[1] Homeros, İlyada, çev. Azra Erhat, A. Kadir, Can Yay., XXII. B., İstanbul, 2014, s.

475.

[2] Homeros, İlyada, çev. Azra Erhat, A. Kadir, Can Yay., XXII. B., İstanbul, 2014, s.

475–476.